Wat er daarna gebeurde....

Zo, vanaf mijn eigen computer, volgt hier de rest van het verslag!

17-7 Sengigi
Toen was het opeens al een tijd geleden dat ik iets geschreven had! Dat komt doordat Detlef en ik allebei ziek zijn geworden na het raften en daardoor niet bepaald in de stemming waren om iets te schrijven.
Enfin, het raften dus: we werden keurig op tijd door een busje opgehaald bij het hotel. Helaas moesten we daardoor redelijk lang wachten voor de boot in mochten. Maar goed, uiteindelijk werden we bij een ander Nederlands stel ingedeeld, zwemvestjes aan, helmpjes op en tijd om aan boord te gaan. Het was erg laag water dus we dachten dat het allemaal wel rustig zou gaan, maar niets was minder waar! De rivier stroomde heel hard, dus we hoefden maar weinig te peddelen, maar er waren wel veel rotsen die we moesten ontwijken. In totaal moesten we 3 keer de boot uit. 1 keer vanwege een dam die te hoog was om met de raft te nemen. Onze kapitein bleef echter wel gewoon in het bootje zitten terwijl het de 2 dammen af kletterde. Bij een ander valletje moesten we er ook uit omdat er te weinig water was. En tegen het eind was de rivier geblokkeerd door een boom (die was omgevallen). Halverwege (na 7 km) stopten we bij een 'kleine waterval'. Dat was dus de kleinste waterval langs heel de route, met een mannetje dat tussen de bergen afval,voor 3 keer de normale cola probeerde te slijtte. Verder was het echt wel leuk raften hoor! Super mooie omgeving met heel veel mooie watervallen. Natuurlijk gingen we ook een keer over de kop. Toen ik boven kwam had ik nog 2 peddels en kwam de boot voorbij drijven. Dus daar ben ik toen maar aan gaan hangen. Zo kwam ik vanzelf de kapitein en de rest tegen. Detlef had teenslippers aan, maar die was hij gelukkig niet verloren, al had het niet veel gescheeld. Aan het eind van de tocht zat nog een val van een dam van een kleine vier meter hoog, die we (enigzins oncomfortabel) wel in de boot hebben getrotseerd. Toen was het feest afgelopen en werd het tijd voor een welverdiende lunch. In de brochure stond echter niet vermeld dat je voor deze lunch 360 traptreden op moest lopen. We hadden wel het geluk op de trap nog een flinke leguaan tegen te komen! Enigszins vermoeid begonnen we te eten. Dit bleek achteraf een slecht idee geweest te zijn, want dit voedsel heeft ons beiden vergiftigd! Wisten we dat maar van te voren.... Enfin, na de lunch werden we in een kleine 2 uur naar Padangbai gereden, een kleine badplaats aan de oostkust van Bali. Vanuit Padanbai zouden we 2 dagen later de overtocht naar Lombok maken. Het stadje was voor ons weer erg wennen na het heerlijk rustige Sidemen. Het was namelijk een erg toeristisch stadje en dus ook weer heel druk. Detlef begon zich op dat moment al minder goed te voelen, dus hebben we rustig aan gedaan, wat gegeten en toen naar bed. 's Nachts kreeg Detlef dus last van de voedselvergiftiging. Niet leuk! Ik vond het echt super zielig en was blij dat ik nergens last van had. Tot ik 's ochtends wakker werd en naar de wc moest rennen. Overdag was het dus mijn beurt. Detlef was inmiddels voldoende hersteld om heel goed voor mij te kunnen zorgen. We hadden tv met filmzenders dus daar hebben we maar gebruik van gemaakt. Rond 4 uur ging Detlef een bananensapje voor me halen en dat bleef gelukkig wel binnen! Ik was inmiddels namelijk behoorlijk zenuwachtig voor de 4 tot 5 uur durende boottocht naar Lombok! Maar gelukkig is die voorspoedig verlopen, we hebben onderweg zelfs dolfijnen gezien! En hebben we het nu erg goed in Sengigi. Cafe Alberto is meer dan een bed en breakfast. We hebben net heerlijk Italiaans gegeten op het strand, onder een mooie verlichte boom en een prachtige sterrenhemel. Dat maakt een hoop goed!

19-7 Senaru
Doordat ik gisteravond weer mijn eten niet binnen kon houden, had ik geen zin om te schrijven, dus doe ik dat nu maar. Gisteren voelde ik me dus nog steeds niet fit. We moesten om 12 uur uitchecken, na het ontbijt ben ik terug naar bed gegaan en is Detlef gaan zwemmen. Toen douchen, inpakken en uitchecken. Daarna zijn we over het strand naar een tempeltje en weer terug gelopen. Detlef is gaan lunchen en ik ben voor pampus op het dakterras gaan liggen. Om 2 uur werden we door de chauffeur opgehaald. We hadden een super groot busje en met deze chauffeur gaan we als het goed is de rest van het eiland over. Hij spreekt goed Engels en heet ook al Wayan, dus dat is makkelijk. We hadden maar één stop en dat was Monkey Forest, hier waren de aapjes veel vriendelijker dan in Ubud. We hadden nog een hapje bananenchips dus dat hebben we aan de aapjes uitgedeeld. Daarna zijn we rustig doorgereden naar Senaru. We werden eerst naar het verkeerde hotel gebracht, maar gelukkig was Detlef aan het opletten. De weg naar het hotel is erg hobbelig en stijl en daardoor verloor onze auto het reservewiel! Het hotel is een soort kinderboerderij. Ze hebben: 2 paarden, 2 honden, 4 (of meer) katten, een gans, een kalkoen, 2 eenden, 2 konijnen, veel kippen, een haan met een kuif, een zwembad vol met kikkers en een vijver vol met vissen. Jammer genoeg hebben ze ook een aap en een gekortwiekte vogel.
We hebben een schattig hutje met een prachtig uitzicht, tot aan de zee! Het is de bedoeling dat alle maaltijden samen genoten worden, waarbij je kunt kiezen uit een klein menutje. De eigenaren en bijna alle gasten zijn Duits.
Detlef en ik gingen natuurlijk meteen op knuffeltoer langs alle huisdieren. De hond Rocko en de zwarte en rode kat vonden het erg gezellig. De paardjes waren absoluut niet geïnteresseerd, maar het was ook al leuk om gewoon tussen ze te zitten.
Omdat mijn buik nog niet in orde voelde had ik alleen wat salade en aardappels besteld. Rond 7 uur gingen we allemaal aan tafel. Het uitdelen van het eten verliep enigszins chaotisch, maar uiteindelijk had iedereen te eten. Jammer genoeg moest ik halverwege de maaltijd terug naar ons hutje rennen en daarna ben ik binnen gebleven. Detlef en ik sliepen maar met oordopjes in, Lombok staat namelijk propvol met Moskeeën, het is Ramadan en dan is het 's nachts dus ongeveer 4 uur stil en de rest van de tijd wordt er door de megafoons geschreeuwd. Maar goed, toen ik wakker werd had ik eindelijk geen buikpijn meer! Nog beter nieuws, ze hebben hier vers zelfgebakken echt brood! Bruin brood!! Daar hebben we dus lekker van genoten. Jammer genoeg hadden we geen warm water (en wel een kikker) in de douche. Dus het werd voor mij zonder douche beginnen aan de panorama wandeling van vandaag. Onze gids sprak jammer genoeg bijna geen Engels en de wandeling begon nogal anders dan de makkelijke rustige wandeling die in de reisbeschrijving stond beschreven. We gingen namelijk te voet door een opgedroogde rivier (lees: veel rotsen) in de jungle het dal oversteken (lees: eerst mega stijl naar beneden en daarna weer even recht omhoog). Ik was blij dat ik niet gedoucht had, want dat zou absoluut volslagen voor niets geweest zijn. Onderaan het dal was een riviertje dat we door moesten waden. Schoentjes uit en gaan met die banaan. Het water was koud (lekker!) en helder, zo he! Ik baalde alleen wel dat ik geen tevas had meegenomen want al die steentjes liepen niet erg lekker. Tegen de tijd dat we de berg weer op waren en bij het ticketkantoortje voor de watervallen waren, kon je ons beiden uitwringen. Gelukkig kwam toen het beloofde gemakkelijke deel van de wandeling naar de waterval. De eerste waterval was echt super mooi! Heel hoog en het water viel keihard naar beneden. Daar hebben we lekker een tijdje van zitten genieten en toen gingen we door naar waterval nummer 2. Jammer de pammer, we moesten een aquaduct over, ik weer hoogtevrees =( Handje vasthouden en stevig doorstappen. Daarna moesten we nog een heel stuk door een rivier, zere voeten! Maar de tweede waterval was het echt wel waard hoor. Toen zijn we met de auto terug naar het hotel gebracht en heb ik een hele maaltijd binnen gehouden! Na de 'lunch' (15:30 uur) gingen we even op bed boekjes lezen. Toen kreeg ik de schrik van mijn leven, want er viel een spin op me. Gillen, in nanoseconden over Detlef heen uit bed gesprongen en toen keihard gelachen. De buren werden erg nieuwsgierig wat er gebeurde =p Toen kwam natuurlijk de grote uitdaging om de spin te vinden en te doden. Hij verdween al snel onder het bed, maar daar moest ik 's avonds nog in slapen. En hij was ook echt een beetje te groot om mee in bed te slapen (zo groot dat hij je krant af zou pakken als je hem door probeert te slaan). Detlef (heel dapper) met een pringelsbus proberen dat monster te vangen, maar no way. Het halve bed en matras lagen al buiten, maar hij kon er nog niet bij. Dus ik dan maar hulp halen. Baas begon een heel verhaal (Das ist Natural!), maar zijn vrouw kwam wel meteen met bezem en spuitbus. En zo kwam er een eind aan de spin.
's Avonds nog een kampvuur met stokbrood en worst, en toen lekker slapen (om half 9 ><')

20-7 Tetebatu
Vandaag vroeg opstaan (wanneer niet ;p) want we gingen om 8 uur rijden. Na 2 uurtjes kwamen we bij een home stay waar we onze spullen konden pakken voor ons snorkel avontuur! Met handdoekjes, snorkel en rugzak een stukje lopen naar de boot. De zee was onrustig, maar onze kapitein, met leren motor/legerhelm, kreeg ons veilig over. Daar waren we dan, op Gili Kondo! Witte stranden, blauwe zee, palmbomen, strandhuisje en vooral rust! Het weer was perfect, lekker zonnig met wind. Het koraal was echt spectaculair. Meest kleurrijk tot nu toe en echt 1000 vissen. Super gaaf. Ze waren zelfs bezig met het herstellen en aangroeien van het koraal dus dat voelde super goed. We hebben het hele eiland rond gelopen, was alleen wel handig geweest om slippers aan te doen, want koraal loopt niet lekker. Verder goed geluncht en een beetje geluierd, gezond en natuurlijk nog meer gesnorkeld. In de middag vonden we het tijd om terug te gaan. Boottochtje ging weer goed, in de home stay een klein beetje opgefrist en toen nog een paar uur in de auto. Onderweg weer lekker van het uitzicht genoten. We kwamen een paar keer in een file terecht (drukte vanwege markt). In de stadjes zijn hier heel veel paardenwagentjes. Ziet er schattig uit en de ponys zijn niet mager maar ik krijg er toch niet zo'n lekker gevoel bij. Veel paarden hebben een kapotte mond door erg primitieve bitten of te kleine hoofdstellen. We kwamen ook door een beschermd gebied waar reuze bomen stonden, deze liam bomen komen alleen daar nog voor op Lombok. Het zijn er nog maar 80 en ze worden nu door de overheid bewaakt. Echt de aller aller aller grootste bomen die ik ooit gezien heb (en Detlef ook). Aan het eind van de rit ging het steeds harder regenen. Dus we zijn gaan douchen en hebben daarna gebruik gemaakt van de wifi om het thuisfront weer eens wat te laten horen. Toen in het restaurant gewacht tot we mochten eten (ramadan) ze kunnen hier goed koken.

21-7 Gili Meno
Vanacht prima geslapen in onze erg groene kamer. We hebben wel allebei weer een beetje last van onze buik, maar het lijkt goed te gaan. Na een goed ontbijtje van bananenpannenkoeken en vers fruit weer alle spullen ingepakt en in het busje gestapt. Vandaag was het tijd om de handwerk dorpjes te bezoeken. Van Detlef hoefde dat niet perse, maar ik vond dat het erbij hoorde. Bij de wevers hadden we niet zo'n hele goede gids, maar het was wel leuk om door het dorpje te lopen. De pottenbakkerij was leuker, heel schattig oud vrouwtjes dat binnen een paar minuten een mooie pot had gemaakt. In het winkeltje kochten we een mooie schaal voor papa en mama. Daarna hebben we nog de Lingsar tempel bezocht, waar ze een hindoeïstisch en islamitisch gedeelte hebben. Daarna doorgereden naar de haven. Blijft grappig wat ze hier onder haven verstaan, een strand met 1 of meer bootjes. Er was een beetje onduidelijkheid waar we nu naar toe gingen, maar uiteindelijk kregen we het goed uitgelegd. Het was echt maar een kort stukje varen en toen moesten we met al onze bagage van de boot op het strand springen. Gelukkig kwam Detlef, galant als hij is, me even helpen anders was ik met tassen en al in de zee gevallen :D We waren precies voor ons hotel gedropt, dus dat was wel makkelijk. Alles hier was iets anders dan ik verwacht had, maar na een goede wandeling en wat lekkers was ik al snel gewend. Toen besloten we op zoek te gaan naar een duikorganisatie om een afspraak te maken. De 'beste' zat helemaal vol voor de komende dagen dus gingen we naar Divine Divers die op internet werd aangeraden. Na 30 minuten lopen, hadden we het dan toch gevonden. De Nederlandse duikinstructeur had ons al snel in z'n zak dus maakte we een afspraak voor morgenochtend. Ben benieuwd! Nu weer wachten tot de restaurants open gaan en dan gaan we lekker pizza eten! Het lijkt hier nu erg rustig, dus dat wordt lekker slapen en dan morgen duiken!!!

22-7 Gili Meno
Deze dag stond helemaal in het teken van duiken! Lekker geslapen, goed ontbeten en op tijd vertrokken naar de andere kant van het eiland. Zo op tijd dat we er veel te vroeg waren. Maar lekker van het uitzicht zitten genieten wat gedronken en toen maakten we kennis met onze instructeur, Gidi. Eerst kregen we theorie uitleg en dat was allemaal heel duidelijk en logisch. Toen werd het tijd om ons duikpak aan te trekken! Gidi kan heel goed maten schatten, want mn wetsuit paste als gegoten (xxs) en achteraf gezien wist hij mn flipper maat beter dan ik. Toen nog een gewichtengordel en het duikvest (BCD) aan! Ik dacht dat het echt mega zwaar zou zijn, dat was het ook echt wel, maar ik viel niet om. Nou, toen wandelen over het strand en het water in. Daar de flippers aan, maskers op en daar gingen we dan, de eerste adem onder water. Noooouuu, de uitleg klopte dus helemaal: je kunt onderwater precies hetzelfde ademen als bovenwater, maakt alleen wat meer lawaai. Daarna moesten we een aantal oefeningen doen. Tijdens de uitleg leken die me wel een beetje spannend, maar onder water ging het echt prima XD. Dus na een paar minuten mochten we al gaan zwemmen naar dieper water. Dat zwemmen (boven water) was het moeilijkste van heel het gebeuren. Zwemmen met flippers blijft een uitdaging voor mij. Toen was het zakken maar. Het equalizen ging goed en deed helemaal geen pijn. Ik wilde alleen niet zinken dus kreeg ik een extra gewichtje. Daarna was het echt genieten! Het is net alsof je vliegt! Ik had alleen heel erg de neiging om met m'n handen te sturen, terwijl je dat met je lichaam moet doen. Onder water kan ik gelukkig wel flipperen. Het op hetzelfde niveau blijven zwemmen kost wel wat oefening maar onze instructeur vond dat we het super goed deden. Jammer genoeg was het koraal waarbij we doken erg beschadigd. Er waren wel heel veel vissen maar jammer genoeg geen schildpadden. Na een tijdje kreeg ik echt een ontzettend droge mond, maar toen was het gelukkig tijd om omhoog te gaan. Dat vond ik moeilijker, want ik ging een beetje sneller dan ik wilde. Maar verder ging het wel goed. Toen werden we door een bootje opgevist en gingen we terug aan land. Allebei druk kletsen over hoe leuk het was. Detlef was alleen erg teleurgesteld dat we geen schildpadden hadden gezien. Gidi vertelde dat we eventueel 's middags mee konden met een duik bij Turtle City. Waar we dus sowieso wel schildpadden zouden zien. Het grote twijfelen begon. Na nog eens goed al ons geld geteld te hebben, besloten we dat we deze kans niet voorbij konden laten gaan. Luchen, rusten en toen kennis gemaakt met onze instructrice voor de tweede duik: Juanita. Lief rustig meisje. Toen weer ons pakkie aan. Ik ging toch maar voor de 36 flippers en na 2 wetsuits bleek dat degene van de eerste duik de enige was die ik paste XD (you're so tiny!). Op het bootje, tjokvol met duikers, kregen we nog een briefing. Bij Turtle City aangekomen was het een chaos van jewelste. Alle duikers in onze boot begonnen zich tegelijktijd op te tuigen en ik werd ook weer in mn vest gehesen. Toen viel iedereen in groepjes achteruit van de boot af. Daarna kregen wij nog rustig de tijd om alles te controleren en om te begrijpen hoe je zo achteruit de zee in valt. In mijn geval, gaat dat vanzelf als mijn duikfles wordt losgelaten =D. Was leuk helemaal niet vervelend ofzo. Eenmaal in het water leek de chaos alleen maar groter! Er waren echt kei veel duikers! Weer een stuk zwemmen en ik was weer een stuurloos projectiel ><' Maar goed, de meeste ervaren duikers waren als snel weg en toen gingen we met z'n alle afdalen. Ging super goed, tot dat we handjes loslieten en ik weer naar boven dreef. Hahahaha. Nou, na 2 pogingen kon ik dan toch ook beneden blijven hoor! En het was moooi!! Super mooi kleurrijk koraal en duizend vissen. Juanita wees me op een beeld van een marlijn op de bodem, toen moesten we allebei lachen, waardoor mijn masker volliep, maar dat kon ik gelukkig snel oplossen. En daar wastie dan: onze eerste zeeschildpad! Groot en ontzettend mooi terwijl hij langs het koraal omhoog zweefde, echt schitterend! Daarna hebben we nog 5 schildpadden in totaal gezien. 2 lagen samen te slapen, de ene was echt enorm en had meeliftende visjes. Detlef kon me nog net op tijd aan tikken om me op een etende schildpad te wijzen die ik bijna voorbij zwom. Juanita liet ons nog een 'lion fish' zien. Er was echt super veel te zien. Vooral de eerste 10 minuten waren echt geweldig! Daarna kreeg de stroming ons te pakken en bleven we op en neer zwemmen langs een koraalmuur. Was ook genoeg te zien en het meezweven met de stroming was leuk. Maar het stuk waar we als eerste daalden had meer kleur en schildpadden =P. De tweede duik ging alles makkelijker dan de eerste en kreeg ik gelukkig niet zo'n droge mond. Heb echt heel erg genoten en mn ogen uitgekeken. Toen we door onze lucht heen waren werden we weer opgepikt en terug gevaren. Voor de duikschool pikten we nog een groep afgedreven duikers van een andere duikschool op. Nadat we alle spullen weer hadden ingeleverd, kregen we nog een duiklog en hebben we met Juanita zitten kletsen en vissenboeken bekeken. We zijn tot zonsondergang op de noordkant van het eiland gebleven en hebben samen de zon zien ondergaan. Toen zijn we begonnen aan de terugweg voor het helemaal donker zou zijn. We hebben bij Rust gegeten en zitten daar nu lekker cocktails te drinken.

23-7 Gili Meno
En toen was het feest al weer bijna afgelopen! Vannacht heerlijk geslapen en veel over duiken gedroomd. Eindelijk weer een beetje uitgeslapen en daarna ontbeten. Toen besloot de hotelkitten dat mijn schoot wel een goed plekje was voor een dutje. Lekker gekroeld en toen moest Detlef's schoot ook nog wel even getest worden natuurlijk. Na een koude douche gingen we de andere kant van het eiland eens verkennen. De zee was aan die kant super mooi en had hele hoge golven. Verder was het helemaal uitgestorven. Wat vissersbootjes en verder meerde verlaten en vervallen hotels. Best creepy: echt grote resort s met huisjes en grote zwembaden helemaal verlaten en hier en daar ingestort. Het was heel warm in de zon, dus op een gegeven moment kwamen we weer een eettentje tegen en besloten daar een drankje te doen. Na het drankje gingen we proberen via het midden van het eiland terug te komen. Daardoor kwamen we door het dorp van het eiland, waar alle locals wonen. Toen we aan de andere kant van het eiland uitkwamen en souvenirs gekocht hadden, kwam Detlef er achter dat hij zijn tas vergeten was. Hup weer terug naar het eettentje, dankzij mijn goede gevoel voor richting in een keer goed gelopen. Detlef's tas lag keurig achter de bar. Aangezien we wel honger hadde, besloten we te blijven voor de lnch. Detlef had super lekkere crispy spaghetti, die gaan we thuis ook proberen te maken. poging twee om terug te gaan naar het hotel. Toen bikini aan en lekker op het strand liggen. Nu zitten we cocktails te drinken terwijl ons eten gebarbecued wordt. Straks tasjes inpakken en dan morgen om 10 uur met de boot beginnen aan onze meer dan 24 uur durende terugreis.

26-7 Geertruidenberg
Dat was het dan! We zijn weer veilig thuis. De tassen zijn leeg, de was staat klaar, de foto's worden geupload en het normale leven kan weer beginnen. De terugreis is gelukkig goed verlopen. Er waren wat kleine probleempjes. Zo kon de boot niet aanleggen bij ons hotel op Gili omdat aan die kant van het eiland er te hoge golven waren. Daarom moesten we met al onze bagage 20 minuten door de schroeiende hitte over een zandpad naar de andere kant van het eiland lopen. Gelukkig wilde onze boot meteen vertrekken ook al waren we er een half uur te vroeg en konden we op het water lekker afkoelen. Dit keer kwame we aan bij iets dat meer op een echte haven leek, maar hier bleek de bagagemaffia actief. Dat wil zeggen: de boot legt aan (a.k.a. vaart het strand op), er springen mannetjes aan boord die binnen 10 seconden heel behulpzaam je tas van boort tillen, als je dan zelf van boort bent moet je (teveel) betalen. Mijn tas werd natuurlijk gepakt, maar mijn stoere vent had hem zo weer terug en weigerde botweg te betalen. Vervolgens werd ons verteld dat we een paardenkarretje moesten huren omdat onze auto bij het busstation zou staan. Dat ging sowieso al niet gebeuren, maar toen we naar het busstation begonnen te lopen scoorde Detlef opnieuw punten door onze auto te spotten. Stond dus gewoon bij de haven, vijf meter naast de mensen die zeiden dat we ver moesten lopen =s
Anyway, ik moest even wat tabletjes uit mijn tas vissen (ik had weer vreemde blaasjes) en toen konden we verder naar Praya. Iets meer dan twee uur later, kwamen we daar ruim op tijd aan. Omkleden, inchecken en wachten in de lounge. Eerste vlucht verliep zonder bijzonderheden. In Jakarta moesten we onze bagage ophalen, kwam mijn tas als eerste op de band XD 100 kilometer lopen naar de Emirates balie, bleek dat we onze bagage in Dubai niet zouden terugkrijgen, terwijl we daar juist in een hotel zouden overnachten. Ach ja. De vlucht van Jakarta naar Dubai was heel wat spannender. Het vliegtuig was erg leeg. Op de rij achter ons zat een meneer die al vanaf het begin erg onrustig was. Om een lang verhaal kort te maken, hij was zo onvoorspelbaar, onrustig en onaanspreekbaar dat hij uiteindelijk in bewaring is genomen. Daarna verliep de vlucht rustig. In Dubai was het warm! Poeh he! We kwamen om 10 uur aan en toen we in de taxi stapte rond half 11 's avonds, was het 37 graden celsius! Hallo! Daar hoef ik dus nooit op vakantie. Lekker in bad geweest in het hotel en daarna nog prima ongeveer 7 uur geslapen. 's ochtends was de hitte helemaal niet te doen, mijn bril bleef gewoon beslaan alsof ik boven een kop hete soep hing. De laatste vlucht voelde lang. We waren beiden moe en een beetje klaar met filmpjes kijken in een vliegtuigstoel. In Düsseldorf moesten we enigszins lang op onze bagage wachten. er zat namelijk een marchingband aan boord en die koffers en instrumenten kwamen allemaal eerst van boord. Pa stond al op ons te wachten en kwam meteen naar ons toe, dus we konden lekker snel naar de auto. Ondanks een tomtom die het niet deed, zijn we toch in iets meer den 2 uur naar huis gereden. Toen nog ff koffie gedronken en daarna Dwight heel erg bedankt voor het oppassen. En toen waren we thuis! Lekker met de katjes kroelen en 's avonds ben ik nog bij m'n paardje wezen kijken.
Nederland is wel weer heel plat, georganiseerd en schoon nu! Iedereen houdt zich aan de verkeersregels en heeft kleren aan. Nu dus weer even wennen aan deze cultuur. Ik vond het een super mooie ervaring en ben heel dankbaar dat Detlef me heeft meegenomen. Hoewel het nu ook wel lekker is om thuis te zijn, zou ik ook gerust morgen weer terug willen! Dat betekent in ieder geval dat we nog vaker samen verre reizen gaan maken.